ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ (ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ)

Κι αν ήξερα κι αν ήξερες κι αν ξέχασες , θυμάμαι , μένει στο νου χαραγματιά , πόνος που λησμονάμε.

Ειν’ μακρινός αστερισμός , πέλαγο ένα βλέμμα , οντε το ένα γίνεσαι με της ψυχής το αίμα

Μπέρδεψα αυγή και δειλινό ,δεν ξέρω αν ξημερώνει , (γ)ή αν το βλέμμα της νυχτιάς πίνω και με παγώνει .

Κρύες φωνές  παράταιρες σχίζουν τη σιωπή μου , βήμα , λιθόστρωτη κραυγή , κουράζει την αυγή μου.

Μια κούπα ζεστά όνειρα θα πιώ και θα μεθύσω , βοτάνι των αστερισμών , δάκρυ που θα σκουπίσω.

Γλυκιά μου Ανοιξη π’ ανθείς στα ματωμένα αλώνια , κάνεις τις φλόγες , ροδαυγές , στων ουρανών τα κλώνια

Μύρο απ’ την αγκάλη σου Θεέ μου ουρανέ μου , θε να σταλάξω στις πληγές που έχουν οι αυγές μου.

Ανθέ μου , εσύ απού ρωτάς θε να σου πω αλήθεια , οι εδικές μου Ανοιξες  ανθούν στα παραμύθια.

Ερώτηξα τον ουρανό τσ’ αγάπης ποιο το χρώμα κι είπε μου πως η ‘Ανοιξη δεν το ‘βρηκε ακόμα

Εκέντησε η ‘Ανοιξη μ’ ένα χρυσό αγκάθι , τους πόνους και τις θύμησες , στου νού το κατακάθι

Διαμάντι μοιάζεις φτωχικό μεσ’ τ’ ουρανού τα πλάτη ‘Ανοιξη απου σ’ έκλεψε του ‘Ερωντα το άτι.

Φώς μου και πως μαράθηκες στου δειλινού το δάκρυ , ‘Ανοιξες απου πέρασαν στης θύμησης την άκρη.

Καίω όλες τις ‘Ανοιξες , στις στάχτες τους , χορεύω , αητός εγώ γεννήθηκα , πετώντας θα παλεύω.

Ο ‘Ερωντας κι ο θάνατος είν’ δίδυμα κλωνάρια , γι’ αυτό καρδιά που αγαπά έχει του Αδη χνάρια.