Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Η ΚΡΥΦΗ ΑΛΜΥΡΑ

Η ΚΡΥΦΗ ΑΛΜΥΡΑ

Στην αιώρα της νύχτας κρέμεται η σκέψη. Πιασμένη απ' τον καπνό οπτασίας απούσας. Απο το τώρα, το χτές και το αύριο. Δίχως χρόνο πορεύεται τ' άστρο της σιωπής. Μπλεγμένο στα μαλλιά κάποιας νεράιδας. Που ξέφυγε απο τη πάχνη. Και στοιχειώνει τις στιγμές. Του σκοταδιού και των Ερινύων του Έρωντα. Που έχασε το ξίφος του. Μέσα σε πληγή παλιά. Τόσο παλιά, όσο η νύχτα πριν γεννήσει το φως. Όσο η εντροπία πριν γεννήσει τη νύχτα. Όσο το άπειρο πριν γεννήσει το πεπερασμένο. Όσο εσυ πριν χαθείς. Όσο εσυ πριν βρεθείς. Στα μονοπάτια που περιμένουν τα βήματά σου. Κύμματα που πανε αντίθετα. Όχι προς καποια ακτή. Μα βαθιά πίσω στο πέλαγο. Αποζητώντας την ελευθερία του απεριόριστου. Αυτού που δε καταλήγει. Μα που αενάως αρχίζει. Μέσα στη καταχνιά και στην καταιγίδα, δειλή ηλιαχτίδα. Στο λιόγερμα. Τότε που όλα σωπαίνουν. Εκτός απο ένα μονάχο αηδόνι. Που λέει το πιο όμορφο τραγούδι του. Σε σένα που ο Μορφέας σε άφησε γι' απόψε. Χαμένο στο αλάβαστρο του νου. Που έχει μια λάμψη παγωμένη. Όπως μιά ξεθωριασμένη ομορφιά. Σε χρόνους άλλους. Ανελέητη σκέψη. Ψάχνεις διαρκώς τον απόντα δρόμο. Αυτόν που άφησε τις ψυχές εκτεθιμένες στο βλέμμα της Μέδουσας. Τότε που ένα ανεπιθήμητο μήνυμα έκαψε τη τελευταία σου γόπα. Τότε που οι καιροί γύρισαν τα όνειρά σου. Σελίδα, σελίδα. Προς την αρχή. Σελιδα, σελίδα πριν απο την αρχή. Εκεί που οργανωνονταν το αυριο. Στις εσχατιές του πόνου. Ως νύχτα που ξεχάστηκε σε μιαν άκρη του Έρωντα. Και την χτυπούν απ όλες τις μεριές τα κύμματα των άστρων. Δίνοντας της το τελευταίο τσιγάρο τους. Πριν τη σκοτώσει το αδέκαστο φως της αυγής. Πέλεκυς παλιός πάνω στις ρίζες. Εκεί που ξεκουράζονται τ' αγρίμια μαζί με τους ασκιανούς τους. Εκει που ξεκουράζεται η αλμύρα. Που ξέφυγε απο το βλέμμα σου. Καθώς κοιτούσες τα γεράκια. Να αιωρούνται πάνω στη ψυχή σου. Εκει που δεν ξέρεις που τελειώνει ο ουρανός και αρχίζει το πέλαγος. Κρυφή αλμύρα η σιωπή σου. Μπροστά στα εκκωφαντικά άστρη. Γραφή, ως ανάγλυφο δάκρυ των οριζόντων. Των χαμένων στη πολύβουη συνάθροιση του νου και της ψυχής. Που γλεντανε, αντικρυστά χορεύοντας. Με τον ρυθμό του ευ. Ασκομαντούρα ο λόγος στο εσωτερικό σου ψιθύρισμα. Εκει που όλα είναι αλήθεια. Που όλα έχουν γίνει. Ακόμα και αυτά που θα γίνουν, εχουν γίνει μέσα σου. Τότε που γίναν αδερφοποιτοί οι Κένταυροι με τις ιέρειες της καταχνιάς σου. Και τι ειρωνία. Κάνει πολύ κρύο στις αρχές του καλοκαιριού. Όλες τις νύχτες. Για ν' ανάψει το σκοτάδι καιγεται η σιωπή.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου