ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ- ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Κι αν έχει; την αψηφησιά μιάς φλόγας αναμένης, ανε το κάψεις τ' όνειρο στάχτη θε να ' πομένης.

Παλιά ' ναι η βάρκα του γυαλού, μα'χει γερό το διάκι, ειν' του πλατάνου η δύναμη, της βιόλας του μεράκι.

Γκρίζο το χρώμα τ' ουρανού, ίδιο στο πέλαγό σου, ίδιο και με τα όρη σου, που'χεις στο λογισμό σου.

Παλιά φιλιά που άντεξε εις των καιρών τα μάκρη, ειν' αγκαλιά του πέλαγου απου δεν έχει άκρη.

Καλλιά μονάχος κι άγρυπνος σε μιά νυχτιάς τη πένα, παρα σε ψεύτικης φιλιάς, λόγια φτιασιδωμένα.

Και 'συ φως μου αμάραντο, άκουσα τη κραυγή σου, απου ποτέ δεν έδωσες, εσυ, νερό και γή σου.

Όρη μου χιλιόχρονα και ανεμοδαρμένα, πείτε που θα' βρω τσι καρδιας τ' όνειρα τα κρυμένα.

Καστέλι μαγεμένο μου, άστρο του μισεμού μου, εμπέρδεψές το, τ' όνειρο στην άκρη του λυγμού μου.

Κρίνο μου, ποιός σε γέλασε κι άνθισες στο σκοτάδι και μου κοιμάσαι τις αυγές και μου ξυπνάς το βράδυ.

Εσκιάχτηκαν οι ασκιανοί απου 'χω μεσ' το νου μου, σα σε θωρρούν ν' ακροπατείς, φλόγα του δειλινού μου.

Λεμονανθός κι αρισμαρί, φλισκούνι και θυμάρι και μυρωδιές τσι ροδαυγής έχει η δική σου χάρη.

Εγω τ' αστέρια δε μετρώ, άλλες ευχές δε κάνω, σαν έρχομαι ν' ονειρευτώ στο μπέτη σου απάνω.