ΤΟ ''ΕΙΝΑΙ'' ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ

Κλαδιά- χέρια, υψωμένη κραυγή. Κι ένα φως διστακτικό στο πρώτο χάδι. Χέρια- ηλιαχτίδες, που κινούνται ρυθμικά, σα κύμα σταριού, στο θέρος. Χέρια- θυμιάματα, που μοσχοβολάνε παρουσία. Κι ο Έρωντας, ξαπλωμένος στον ορίζοντα, σαν θεός σε ανάκλιντρο, που περιμένει την αμβροσία της στιγμής.

Το αύριο έγινε τώρα. Ένα ‘’τώρα’’ ολόφωτο. Χορευτής σε έκσταση, που αμφισβητεί τους κανόνες τους γήινους και για μια στιγμή- όσο ένα φιλί, ανάσα στην άβυσσο, γίνεται θεός και δαίμονας.

Πευκοβελόνες οι ώρες, κινούνται στο ρυθμό του ανέμου της Άνοιξης. Βροχή από ανθούς που γεννήθηκαν μέσα στην έκρηξη της αυγής. Μέσα στην έκρηξη της κραυγής. Και μετά γαλήνη. Τα γυαλιά ακουμπισμένα στο άπειρο. Και το βλέμμα, γυμνό, βλέπει με την ψυχή, όχι με τα μάτια. Και βλέπει καθαρά μέσα στο αιώνιο Έαρ.

Χέρια που υψώνονται στο θυσιαστήριο. Το χορταριασμένο από τους αιώνες του ‘’είναι’’ των ευχών. Θυσιάζεις κάτι δικό σου για να σου επιστρέψει με την εκπλήρωση της ευχής.

Το αίμα, -δειλινό και αυγή – ρέει στα χέρια του μύστη. Που είναι τόσο αρχαίος, όσο ο Έρωντας. Ο πρώτος δαίμονας, ο πρώτος θεός, το αιώνιο άγγιγμα της γαλήνης. Και το φως- δυό σπουργίτια στο βλέφαρο της ψυχής. Σε μια εναιώρηση της  σκέψης. Σε μια  εναιώρηση του άπιαστου. Που απέχει μια ανάσα από το άγγιγμα.  Όσο να τεντώσεις τις ευχές σου, στο τόξο του Οδυσσέα. Στο τόξο της περιπλάνησης στην ομορφιά.

Δύναμη μεγάλη θέλει η ομορφιά για να βρείς βλέμμα  να τη δείς. Ως μια έκρηξη στη παρουσία. Ως μια έκρηξη στη γαλήνη. Το κρυφό ‘’είναι’’ των ευχών.